Dodatkowym celem projektu jest znalezienie partnera gospodarczego zainteresowanego współpracą przy realizacji przyszłego projektu w ramach tzw. Ścieżki B – TANGO. Uszkodzenie tkanek chrzęstnych i kostnych nosa jest ogromnym problemem nie tylko dla pacjenta ale również dla laryngologów i chirurgów plastycznych. Tkanka chrzęstna ze względu na specyficzną budowę ma ograniczone zdolności regeneracyjne. Korekcja lub uzupełnienia braków chrząstki czy kości nosowej wiąże się z pozyskaniem materiału biologicznego od operowanego pacjenta lub dawcy. Przeszczepy chrząstki są obecnie pozyskiwane z przegrody nosowej, ucha lub żebra pacjenta.

Przeszczep kostny, pobierany jest zazwyczaj z grzebienia kości biodrowej lub z blaszki zewnętrznej sklepienia czaszki. Ponadto część chirurgów wykorzystuje części chrzęstne z żeber lub małżowiny usznej w celu uzupełnienia brakujących części kośćca nosa. Niestety jakość oraz ilość chrząstki i kości do autogennego przeszczepu jest ograniczona. Do tego dochodzi zachorowalność w miejscu pobrania i powikłania chirurgiczne, takie jak zakażenie i resorpcja tkanki. Alternatywne przeszczepy, takie jak allogeniczna chrząstka żebrowa, są związane z powikłaniami tj. odrzut obcego biologiczne materiału, przeniesienie chorób od dawcy. Dlatego poszukiwane są coraz to nowe formy materiałów, które ułatwiłyby proces odtworzenia uszkodzonych tkanek chrzęstnych i kostnych nosa.

Wykorzystując technologię druku 3D wytwarzamy porowate, hybrydowe podłoża o trójwymiarowej, przestrzennej budowie i odpowiednich parametrach mechanicznych, pozwalające na odtworzenie (zniszczonych wskutek urazu lub zmian wrodzonych) chrząstek i kości nosa. Biodegradowalne implanty są na etapie wytwarzania modyfikowane lekami przyspieszającymi regenerację tkanek. Prowadzimy badania nad innymi dodatkami modyfikującymi (antybakteryjne proszki metali, bioaktywne proszki ceramiczne) rozszerzającymi możliwości aplikacyjne opracowanej przez nas technologii. Nowe implanty będą odgrywać ważną rolę w tworzeniu trójwymiarowego środowiska niezbędnego dla prawidłowego odtwarzania się tkanki o właściwym unaczynieniu i będą posiadać odpowiednie właściwości do momentu całkowitego odtworzenia się tkanki w obrębie implantu. Dodatkowo implant jest porowaty a wielkość porów umożliwia odpowiednie jego umieszczenie w miejscu implantacji. Drukowanie implantów z polimerowych sztyftów (w porównaniu z tradycyjnym drukowaniem z żyłki) pozwala dodatkowo na komponowanie podłoża poprzez dobór i łącznie odpowiednich prętów w trakcie drukowania. Dzięki temu możliwe będzie wytworzenie implantów warstwowych o różnych dodatkach wprowadzonych na poziomie warstwy dostosowanych do potrzeb pacjenta. Zastosowanie filamentu w postaci sztyftów a nie tradycyjnej żyłki, zmniejsza również koszty wytwarzania zróżnicowanych warstwowo implantów.

Zalety implantów warstwowych wytwarzanych w taki sposób są następujące:

• niskie zużycie biomateriału (implanty nosa są niewielkich rozmiarów, zastosowanie filamentu w postaci sztyftów zamiast szpuli pozwoli ograniczyć zużycie biomateriału)
• możliwość dowolnego kształtowania geometrii implantu i dostosowania go do kształtu tkanki pacjenta (kształt końcowych implantów wytwarzanych metodą druku może być projektowany na podstawie zdjęć ubytku i dostosowany do jego kształtu)
• możliwość ustawienia wymaganej liczby warstw i doboru materiału na poszczególne warstwy implantu.

Więcej informacji na temat projektu TANGO znajdą Państwo na stronie:
https://www.gov.pl/web/ncbr/piate-tango-dla-naukowcow